روزای اولی که بعد از ده روز برگشته بودم خونه خودم؛ احساس غربت می کردم.
پارک نزدیک خونمون هم هر وقت توی روز میرم همین حس رو بهم القا می کنه.یه پارک خلوت که با فاصله می شه خیابونای حاشیه ی شهر رو هم دید.صدای رفت و آمد ماشینها و صدای نسیم ملایمی که لابه لای درختای توت و اکالیپتوس و تک درخت سنجد می پیچه یه حس غریبی به من میده که انگار من به اینجا تعلق ندارم.انگار با این شهر با این پارک با این دنیا غریبه ام.هوا خیلی قشنگ بود.آبی با ابرای پف پفی ؛اما من یه حس عجیبی داشتم.حسی که انگار شما توی زمان و مکان و روتینی که می شناسین و عادت دارین نیستین
درباره این سایت